Δεν είμαι Αιγινήτισσα αλλά επισκέπτομαι την Αίγινα από το 1965 που γεννήθηκα, μέχρι που εδώ και ένα χρόνο τη ζω σχεδόν καθημερινά. Αυτή τη χρονιά όπου κι αν πήγα αντίκρισα πολυκαιρισμένους σωρούς επί σωρών –στην κυριολεξία- από σκουπίδια, ξεκοιλιασμένες σακούλες με σαπισμένα αποφάγια, λιωμένα παγωτά κολλημένα στο έδαφος από το πάλαι ποτέ, πλαστικά παντός είδους, σε απλά ελληνικά βρώμα και δυσωδία (όλα αυτά τα οποία συνοδεύονται κατ’ αποκλειστικότητα με διάφορες πιθανές ασθένειες, κατσαρίδες και ποντίκια). Κι όχι ότι είναι είδηση αλλά δεν πάει άλλο. H Αίγινα έγινε χωματερή του ζόφου και της αδιαφορίας. Ή αλλιώς: Ένα νησί μονίμως σε έκτακτη ανάγκη.
Με φρίκη διαπίστωσα σιγά σιγά ότι το ίδιο σκηνικό είναι στημένο όχι μόνο στο εσωτερικό του νησιού αλλά και κατά μήκος της άλλοτε υπέροχης παραλιακής οδού που είχα την ατυχία να την περπατήσω σπιθαμή προς σπιθαμή.
Διότι είναι διαφορετικό να περνάς με αυτοκίνητο και φευγαλέα να πέφτει το μάτι…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.122 επιπλέον λέξεις
Aegina Viotopos 