Πρόταση που απηύθυνα στον τοπικό δήμο αλλά μπορεί να οργανωθεί σε κάθε δήμο
Πρόλογος
Το εργαστήρι προτείνεται να οργανωθεί ως εβδομαδιαίο, κάθε Σάββατο πρωί 8-11 και απόγευμα 3-5 για τους μήνες με χειμερινή ώρα, δηλαδή από Νοέμβριο μέχρι τέλος Μάρτη και με το ωράριο να διαμορφώνεται ανάλογα με το φως της μέρας και τις συνθήκες θερμοκρασίας κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες.
Φθινοπωρινός επισκέπτης
Σήμερα έφθασε ως εδώ ο Α.Σ., 35χρονος, κάτοικος κέντρου Αθηνών, γεννημένος και μεγαλωμένος εκεί, υπάλληλος σε μεγάλη εταιρία ως αποθηκάριος, με μισθό που του αρκεί για να ζει άνετα σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα ως εργένης.
Ταξίδεψε με το βαπόρι χθες βράδυ από Πειραιά και μόλις ξημέρωσε στη Χίο, ήρθε με ένα παπί στη Βολισσό και με βρήκε διότι, είπε, ήθελε να συζητήσουμε πολλά πάνω στο ζήτημά του, που δεν είναι άλλο από την ολοένα και σφοδρότερη επιθυμία του να εγκαταλείψει τη ζωή που έμαθε και κάνει τόσα χρόνια, να εγκαταλείψει την πόλη, τη δουλειά και την καθημερινότητα αυτή που βιώνει, με σκοπό να ζήσει ελεύθερος κοντά στη φύση, να τρέφεται με φυσικές τροφές, να μην παράγει απορρίμματα και να νιώθει ελεύθερος.
Ήρθε λοιπόν εδώ σήμερα ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε τροχιά προς την συνειδητότητα, ένας άνθρωπος που υποφέρει πλέον με τον τρόπο που ζει, παρ’ όλο που το σύστημα δεν τον έχει ξεβράσει, αλλά τον χρησιμοποιεί ακόμη και τον πληρώνει σε χρήμα σχετικά καλά. Νιώθω, μου είπε, σαν ένα ρομπότ σε μια γραμμή παραγωγής, που γεννήθηκε, που ζει και που εκτρέφεται μόνο και μόνο για να στέκεται στα πόδια του και να δουλεύει, νιώθω ότι είμαι προγραμματισμένος απόλυτα και ότι κάθε βράδυ με βγάζουν από την πρίζα για να με ξαναβάλουν το επόμενο πρωί, νιώθω, μου είπε, ότι δεν είμαι ελεύθερος άνθρωπος και ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι πάνω απ’ όλα ελεύθερος. Πολλά ακόμη μου είπε ο Α. Ότι διαισθάνεται πως έρχεται ο απόλυτος εγκλωβισμός εντός αυτού του συστήματος, ένα αίσθημα πνιγμού ότι θα επακολουθήσει πολύ σύντομα και γι’ αυτό νιώθει ότι θέλει να ξεφύγει όσο είναι καιρός, ακόμη τώρα που έχει μισθό και μια καλή ζωή, ακόμη τώρα που μπορεί και σκέφτεται νηφάλιος, που δεν είναι στην απόγνωση και στην απελπισία. Ότι θέλει συνειδητά και όχι εξ ανάγκης να αλλάξει τη ζωή του, να αλλάξει την ανθρωπότητα όσο του αναλογεί κι αυτού η ευθύνη της.
Κάναμε ωραίες κουβέντες με τον Α., ήρθε κατόπιν και η Ειρήνη και του είπε κι εκείνη την προσωπική της εμπειρία, πώς παραιτήθηκε από την εργασία της και ήρθε να ζήσει κοντά στα φυτά, πώς βασανίστηκε μέχρι να κάνει πράξη την απόφασή της και πώς τελικά κατέληξε να κάνει το μεγάλο βήμα και δεν το έχει μετανιώσει. Κάναμε ύστερα τις βόλτες μας και το μπάνιο μας στην οκτωβριάτικη θάλασσα, πήγαμε στον λαχανόκηπο και ποτίσαμε, κόψαμε ρόκες, ραδίκια, σέσκουλα, ντομάτες, μαϊντανά, σέλινα, κολοκύθια κι ένα αγγούρι, τα κάναμε σαλάτα, και στο τέλος έφυγε και είπε ότι θα ξανάρθει.
Οι δυσκολίες τού να αλλάξει κάποιος ριζικά τη ζωή του, ιδίως σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που η κοινωνία μας είναι ολοσχερώς δέσμια ενός σάπιου και χυδαίου συστήματος, το οποίο επιπλέον βρίσκεται σε κρίση υπαρξιακή, είναι τεράστιες αλλά, όπως τουλάχιστον γνωρίζω από τα προσωπικά μου βιώματα εδώ και 17 χρόνια, δεν χρειάζεται να είσαι πολύ δυνατός για να ακολουθήσεις την ψυχή σου, μπορεί απλά να είσαι πολύ αδύναμος για να της αντισταθείς…
Ντοκυμαντέρ στο france4
Σήμερα ήρθαν οι άνθρωποι από το france4 για το ντοκυμαντέρ. Αρχίσαμε στις 9 το πρωί και τελειώσαμε μετά τις 2 το μεσημέρι, κανονικό μεροκάματο! Μιλήσαμε περί φυσικής καλλιέργειας και φυσικών πόρων, περί της αναγκαίας στροφής της ανθρωπότητας στο Οικοσύστημα και στη φυσική της υπόσταση, δοκίμασαν διάφορα ήδη πρασινικών και ντομάτες κατευθείαν από το χωράφι, δοκίμασαν και σούμα από την απόσταξη των σύκων μας, ξεναγήθηκαν στη γύρω περιοχή και είδαν τα παλιά μαγκανοπήγαδα, βόλταραν κατόπιν στην υπέροχη Βολισσό και κατέγραψαν πλάνα και ήχους.
Βλέποντας τα εγκαταλελειμμένα κτήματα και τα ερείπια των αγροικιών, τους μίλησα για τις γενιές που κάποτε άφησαν τούτον τον πλούτο τον διαρκή των φυσικών πόρων και μετανάστευσαν στις πολιτείες για να κερδίσουν χρήμα, και απέμεινε ο πλούτος απροστάτευτος, έρμαιο στα χέρια των επιτήδειων της ηθικής του χρήματος, εκποιήθηκαν οι άνθρωποι και γίνανε εν τέλει σκλάβοι του εαυτού τους και του συστήματος που ενσαρκώνουν, εκποιείται τώρα και ο πλούτος τους ο πρότινος και ο μοναδικός.
Σταθήκαμε στο τέλος της βόλτας μας στην εκβολή του χείμαρρου, εκεί όπου η θάλασσα έφερε με την νοτιά τα βότσαλα και έφραξε την μπούκα, ανάμεσα στα δυο νερά σταθήκαμε, στο αρμυρό και στο γλυκό, με την πλάτη στο πέλαγο και τη ματιά προς το βουνό.
Τους έδειξα το Πελινναίον Όρος, το δίκορφο, που φορούσε ένα κασκόλ από πυκνό πάλλευκο σύννεφο, και όλη τη βουνοσειρά. Τους είπα τότε πως όλα όσα είδανε, μυρίσανε, γευτήκανε, αγγίξανε, νιώσανε και θαυμάσανε σήμερα το πρωί, όλα σε τούτο το βουνό τα οφείλουμε, αυτό φτιάχνει το κλίμα μας, τραβάει τα σύννεφα και τις βροχές, γεμίζει τα ρυάκια, κατεβάζει ορμητικό τον χείμαρρο, πλημμάρει τα πηγάδια, ποτίζει τα περβόλια και τους κήπους, φτιάχνει εύφορη τη γη, δημιουργεί ακρογιαλιές, όλα αυτό το όμορφο και αγέρωχο βουνό τα χει δημιουργήσει, όλα του τα χρωστάμε.
Όμως, τους είπα ύστερα, όχι μόνο τούτο το βουνό, αλλά όλα τα όμοιά του, στην Κρήτη, στα άλλα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα, ο ανόητος χυδαίος καταναλωτισμός τα ονομάζει ξεροβούνια άχρηστα και σχεδιάζει να τα ισοπεδώσει με βιομηχανίες ανεμογεννητριών για την παραγωγή μιας δήθεν πράσινης ενέργειας, και έτσι να καταστρέψει όλον αυτόν τον πλούτο και τα οικοσυστήματα ανεπίστροφα πια, αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλα στο τέλος, να σώσουμε τον τόπο μας από την “ανάπτυξη” αυτή της ύβρης, του γιγαντισμού και της αυτοκαταστροφής.